Georg Fuchs, którego program odnowy sceny europejskiej należałoby postawić obok koncepcji teoretyków tej miary co Craig i Appia, pragnął przywrócić teatrowi jego pierwotny charakter – zbiorowej uroczystości, obrzędu, wyraziciela idei. Niektóre postulaty Fuchsa, takie jak udział widzów w przedstawieniach czy projekt uproszczonej architektury teatralnej, okazały się na tyle atrakcyjne, by odżyć – często w oderwaniu od ich pomysłodawcy – w drugiej połowie XX wieku. Jednak Fuchs samą ideę reformy rozumiał znacznie szerzej niż jemu współcześni. Nie ograniczał programu do przestrzennego układu sceny, roli tańca czy plastyki w spektaklu. Tworząc projekt społecznej i estetycznej odnowy sztuki scenicznej, pragnął nie tyle odrodzenia teatru, ile kultury europejskiej.
