Usadowiwszy się na jednym z dwóch leżaków ustawionych w cieniu palm, Riva wsparła się na poduszkach i zamyśliła się. – Marzysz o raju, Rivo? Otworzyła gwałtownie oczy, czując, jak przyspiesza jej tętno. Damiano szedł w jej stronę po piasku. Miał bose stopy, lekkie lniane spodnie i rozpiętą koszulę, która powiewała na wietrze, odsłaniając brązowy tors. – Nie muszę. Mam go na wyciągnięcie ręki – stwierdziła, gdy znalazł się bliżej.
(fragment książki)
